POESIE - EMILIA ROMAGNA
Un silénsi che parla
In dialetto della montagna reggiana (zona Valestra-Carpineti). Occhi che fotografano la drammatica immagine di un gruppo di profughi, soffermandosi sulla figura di una madre che racchiude in sé le sconfitte che la vita riserva ma anche fa intravedere le forze che la vita mette a disposizione.
Dialetto: Emilia Romagna

Un silénsi che parla
Silénsi dre a la véja
ch'la vén d'indùa 'd paz en ga n'è méja.
Silénsi 'd guèra, silénsi ad puvertaa,
un silénsi che sbràja dignitaa.
Zénta che adès l'an gh'à pù gnent,
zénta che e vént
pian pian e cùcia vers l'adman,
damand na man
che sensa tucar, sensa ch' l'às sénta,
la cumpàgna un putin ch' l'è dree imparar
a star drét, e apèna a caminar.

Na dòna l'às invéja a testa bàsa,
un fasulàt in cò, par man ninsun,
p'r andar vérs un gnent ch l'è tùtt da arfar
e p'r insugnar
che dman e riva pròma dla paiura,
che végna l'ura
che e lavur l'impésa la giurnada
e e vod d'un'anma devastada.
Un pas dre a cl'àter, i bras
lasaa cascar ai fianch, suquan-c astras,
menter 'na lùsga un poo sbiadida
ch' la par avègh sent an, ma apèna nasuda,
adasi la ven zò da che sguard féss:
e sul e la suga e pò e sparéss.




Traduzione in italiano

Un silenzio che parla
Silenzio lungo la via
che vien da dove pace non ce n'è.
Silenzio di guerra, silenzio di povertà,
un silenzio che urla dignità.
Gente che ormai non ha più niente,
gente che il vento
pian piano spinge verso il domani,
come le mani
che senza farsi sentire, senza toccare,
accompagnano un bambino che deve imparare
a star dritto, e appena a camminare.

Una donna si avvia a testa china,
un fazzoletto al capo, vuota la mano,
diretta verso un nulla che è tutto da rifare
e per sognare
che il domani preceda la paura,
che venga l'ora
che il lavoro riempia la giornata
e l'anima vuota e devastata.
Un passo dopo l'altro e quelle braccia
abbandonate ai fianchi, qualche straccio,
mentre una lacrima sbiadita,
che pare aver cent'anni, ma appena nata,
adagio scende dallo sguardo fisso:
il sole l'asciuga e poi scompare.

Racconto inviato da: Maria Teresa Pantani